De laatste dag van het jaar en met Bart en Frank ga ik de Muhabura beklimmen. De Muhabura is hoogste en moeilijkste van de drie bergen in deze regio. Bijkomend probleem is dat we morgen de Gorilla-tracking gaan doen en dan moeten we wel fit zijn.

Om vijf uur 's ochtends vertrekken we richting Muhabura en eenmaal aan de voet van de berg beginnen mijn darmen te protesteren. Gelukkig kan ik nog snel naar het toillet. We krijgen een instructie en we moeten in één of twee groepen naar boven lopen. Op de berg leven ook gorilla's en ook buffels en zeker buffels kun je beter niet tegen komen. Het nijpaard is het gevaarlijkste dier van Afrika en zorgt voor de meeste dodelijke slachoffers in Afrika, op de tweede plaats staat de buffel. Om die reden hebben we een gewapende ranger bij ons. Maar na 2 minuten lopen zegt Bart dat ik lijkbleek ben en ik twijfel heel erg of het wel verstandig is om door te lopen. Bart geeft me een zakje rozijnen en ik ga in een rustger tempo naar boven lopen. Ik loop nu met een austrailsch echtpaar van ongeveer 60 en een dochter van begin 20. De man geeft echter al heel snel op en ook de dochter geeft na 2 uur lopen op. Er zit dan één derde van de klim op. Door de rozijnen voel ik me ondertussen een heel stuk beter. Na 4 uur lopen ben ik bij het tweede checkpoint en ook de australische vrouw haakt af. Ik ben nu zover dat ik niet meer op wil geven en met alleen een porter ga ik naar de top. Bart is onder tussen al weer op de weg terug, huij wil het snelheid record breken en ligt iets achter op z'n schema. Al snel kom ik ook Frank tegen en ook hij is op de terug weg, ik hoef nog maar 3 kwartier te klimmen en dan ben ik op de top.De laaste 3 kwartier vilen eigenlijk wel mee. Op de top snel wat foto's gemaakt bij het kratermeer en de grens met Rwanda. We moeten we snel terug naar beneden.voor het donker wordt maar dan begint het te regenen. De paden waren al modderig en ze varanderen nu in een gigantische mud slide en de grindpaden veranderen in kabbeklende beekjes. Een snelle afdaling zit er nu niet meer in. De regen verandert in hagel en onweer en ik heb ondertussen geen droge kledingstukken meer aan. Na 3 uur glibberen zijn we bij het eerst checkpoint. Het is aleen al bijna donker.en we moeten nog zeker 2 uur lopen voor we beneden zijn. Als het eenmaal donker is gaat het echt niet meer, ik zie niet meer war ik loop en lig om de 5 meter op mijn plaat. Dit is juist de hoogte waar bufflels voor komen en dit zijn wel de angstigste uren van mijn leven. Na 2 uur zijn we eindelijk beneden aan de berg en op dat moment zien we zaklampen in de verte. Frank heeft een gewande ranger en wat gidsen ons te gemoet gestuurd.

Maar zelfs het stuk van de voet van de berg waar ik 's ochtends nog geen kleine tien minuten over gelopen heb is in deze modderpoel nog dik een uur lopen. Om 21:30 's avonds val ik eindelijk in de armen van Frank en Steve die de hele tijd op me gewacht hebben.

Wat ben ik blij dat ik het zonder kleerscheuren van af heb gebracht en ik heb mijn porter een heeeele dikke fooi gegeven want zonder hem had ik oud en nieuw in mijn ééntje boven op de berg gevierd. Omdat ook de weg naar de lodge erg modderig was was het nog 2 uur rijden naar de lodge en ik heb het echt vreselijk koud..

Om 23:30 terug in de lodge en snel, de douche gechekct maar heleaas geen warm water, danmaar droge kleren aangedaan. Ik had verwacht dat er nog mensen waren die oud en nieuw willen vieren maar alle gasten zijn voreg naar bed omdat iedereen morgen de Gorilla-tracking gaat doen. Snel wat gegeten en ook mijn warme bed op gezocht